De huisvesting van senioren en andere kwetsbare groepen is een relevant en prangend vraagstuk voor zowel gemeenten, woningcorporaties als zorginstellingen. Uiteenlopende maatschappelijke veranderingen liggen daaraan ten grondslag, waaronder de vergrijzing , de participatiesamenleving, bevolkingskrimp en overheidsbeleid dat aanstuurt op  extramuralisering en het scheiden van wonen en zorg. Mensen wonen hierdoor langer thuis. Maar hun woonomgevingen kunnen niet altijd passende ondersteuning bieden. De toename van wetsbare mensen heeft invloed op de leefbaarheid in wijken en dorpen, bijvoorbeeld omdat het ontbreekt aan veerkrachtige sociale netwerken of voorzieningen. Dit vormt een grote en gedeelde uitdaging voor burgers, gemeenten, woningcorporaties en zorgorganisaties.
Tegelijkertijd is de toepassing van technologie in en om de woning, zoals domotica en zorgtechnologie, veelbelovend. Sociaal-ruimtelijke-technologische interventies dragen bij aan het vergroten van sociale interactie in de buurt ten behoeve van de samenredzaamheid van buurtbewoners.

Binnen het thema Wonen is meer dan een huis kijken we verder dan alleen de toepassingen binnen de woning. Juist de buitenruimte en de buurt waarin mensen wonen, kunnen bijdragen aan een hogere kwaliteit van leven. Het doel is een ‘slimme inclusieve wijk’ te ontwikkelen die zijn bewoner ‘kent’, met hem meevoelt en waar mogelijk ook voor hem ‘zorgt’. Te denken valt bijvoorbeeld aan slimme meetapparatuur, ingebed in muren, lantaarnpalen of straten, die de technische infrastructuur kunnen vormen voor veiligheidsmonitoring (zoals een ‘digitaal hek’) of het stimuleren van sociaal contact. Zo kan een wijk ontstaan waarin bewoners meer dan waar ook worden ondersteund en gestimuleerd en waar de woonomgeving zelf- en samenredzaamheid en sociale inclusie bevordert.